Het schrijfjaar 2009

Het was een mooi schrijfjaar, 2009. Eén van de bijzonderste gebeurtenissen was mijn trip naar New York, in april, waar ik was uitgenodigd door het PEN World Voices Festival, een ongelooflijk gaaf literair festival, met schrijvers van over de hele wereld. Hieronder zie je mij, onhandig en relaxed tegelijk, zittend in een panel tussen de Neil Gaiman, schrijver van o.a. Coraline, en Shaun Tan, illustrator/schrijver van De aankomst en het recentelijk in het Nederlands verschenen Verhalen uit een verre voorstad. Héél erg leuke vent, die Shaun, we hebben een aantal zeer aangename praatuurtjes doorgebracht. Neil vast ook hoor, die indruk wekte hij wel, maar hij heeft zo'n supersterstatus in Amerika, dat je daar als gewonerik nauwelijks contact mee krijgt.
Er waren meer panels en gelegenheden waarin/-bij ik iets deed, maar deze vond ik het leukst:


Dit alles was naar aanleiding van de verschijning van Rits, mijn eerste jeugdboek, in Amerika. Kijk, wat een leuk omslag!

Wat doet die Clint Eastwoord hier nu weer? Niets, maar ik moest aan hem denken - zie ook mijn eerste blog - en je kunt nooit genoeg plaatjes van Clint hebben.

Wat was er verder nog bijzonder, dit jaar? Een heleboel!

Ik heb in 2009 alleen geen tijd meer om daar uitgebreid over door te mijmeren. Misschien lukt het begin volgend jaar nog. Ik ben dol op lijstjes en terugblikken.

Hoe dan ook heb ik het schrijfjaar 2009 uitermate bevredigend afgesloten, want ik ben goed op dreef met mijn volgende jeugdboek. Ik besloot om even kerstvakantie te nemen, dat is goed voor mij zowel als voor het verhaal. Het (en ik) kan dan even rustig gisten, want net als bij oliebollenbeslag is dat nodig.

Maar ja, schrijven is niet alleen mijn werk, het is ook wat ik het liefste doe. Dus wat gebeurt er als ik vrij ben? Inderdaad: ik ga schrijven. Er lag nog het begin van een 8+verhaal in de 'kast', waarin ik eerder was vastgelopen, waarna ik het had weggelegd. Nu zag ik heel helder hoe het anders moest en verder kon. Leuk tussendoortje! Ik dacht: ik geef mezelf van kerst tot oudjaar om uit te zoeken of het verhaal levensvatbaar is.

Nu is het oudjaar, en voor mijn gevoel is het hartstikke levensvatbaar. Joepie! Ik ben al aardig ver, zelfs. Ben benieuwd of het ook écht gaat lukken, ik hoop het, want ik vind het voor de afwisseling heel erg leuk, om voor 8+ te schrijven.

Er is maar weinig fijner dan je te begraven in een verhaal. Zeker nu, tijdens die donkere eind-decemberdagen. Jammer dan het morgen januari is.

.

Ergste woord van 2009

2009 is nog niet ten einde, er kan nog van alles gebeuren, toch is het tijd om al melding te maken van 'Het ergste woord van 2009 volgens Mariken'.
In de vaste december-verkiezingsrubriek van Onze Taal noemt tot mijn verbazing niemand van de ondervraagden 'mijn' ergste woord. Men maakt zich vooral druk om het woord 'kopvoddentaks', terwijl dat toch best grappig gevonden is. Maar ja, daar gaat het natuurlijk niet om, bij mooie en lelijke woorden, dat snap ik. Het gaat om de lading. En die is kloterig in dat geval, dat is helemaal waar.

Hier komt-ie dan.
Ergste woord:
Allesje
Zoals het - steeds vaker, help!! - in liefdesverklaringen wordt gebruikt. Het duikt ineens overal op. "Hij is mijn allesje". Of zelfs: "me allessie", als men er een extra koddige en liefkozende draai aan wil geven.
"Bobbelientje, mijn wit-met-roze dwergpoedel, is echt m'n allesje." [sneu hoor!]
"Mijn vriendin Cherry is - snifsnif - echt me allessie. Whèh! Cherry, je bent echt me allessie. Wil je met me trouwen?"
Het is niet leuk om steeds ineen te krimpen, bij een woord. Waarom is dat woord zo bloedirritant? Het irriteert me zo erg, dat ik daar niet eens over wil nadenken. Soms wil je alleen maar boos zijn.

Merkwaardigste taalverschijnsel:
De mysterieuze verdwijning van de 'wederkerendheid' in wederkerende werkwoorden. Het rukt op, vooral met 'zich herinneren', maar ook andere werkwoorden moeten eraan geloven.
"Ik herinner die plaat niet, stond die op 1?"
Nog gekker wordt het in zinnen als deze: "Toen realiseerden we dat het slecht ging met oma." Arme oma, met zulke nare kleinkinderen!
Gelukkig - zwaar sarcasme - wordt het gemis aan wederkerendheid enigszins gecompenseerd door de spontane 'verwederkering' van beseffen. Dat gebeurde in de tweede helft van de jaren '90, en het verschijnsel heeft [zich] inmiddels warm genesteld in het taalbewustzijn van de natie. Des te vervelender dat ik nog altijd licht ineenkrimp als ik het iemand hoor gebruiken, of het zie staan in een artikel. Sommige zaken wennen nooit, besef ik (me) (WHAAH!).

Ik ben blijkbaar nogal negatief ingesteld, want het mooiste woord van 2009 kan ik zo snel niet bedenken. Wordt misschien vervolgd.

Hm, wat zal ik hier eens voor een foto bij plakken? Ha, ik weet het al. Als we toch met lijstjes en verkiezingen bezig zijn:

Favoriete wetenschapper van 2009:
Frans de Waal (zie vaag op foto linksonder in de hoek). Hij gaf onlangs een lezing in Groningen en ik, joepie, zat in het publiek. Dat was omdat bij hem op schoot gaan zittten de lezing misschien te veel bemoeilijkt zou hebben. Ik vind hem echt geweldig.

Favoriete visje van 2009:
Het gemaskerde kogelvisje. Gespot in de Rode Zee. Alleen al voor dit visje zou er ik weer naartoe gaan. Wat een leukerdje (om te zien, verder ken ik hem niet)!

..