White Honey-T-shirt!

Als er een nieuwe schrijfperiode aanbreekt, moet het huis opgeruimd en schoon zijn. Opgeruimd en schoon volgens mijn eigen normen, die zijn gelukkig niet erg extreem, maar het moet wel. Onlangs was het weer zo ver. De bovenverdieping moest eraan geloven. Daar is weinig kastruimte, dus kleding die ik niet draag, moet weg. Dit om te grote bultvormingen en instortende kledingrekken te voorkomen.

Ik heb een twijfelgevallenkledingstukkendoos. Daarin stop ik de kledingstukken die nog een kans krijgen, maar dan moet ik ze het komende jaar wel minstens één keer missen, anders gaan ze alsnog genadeloos weg.
In deze doos bewaar ik ook een paar kledingstukken uit nostalgische overwegingen.
Het meest gekoesterde kledingstuk in die categorie was altijd mijn White Honey-T-shirt. White Honey was mijn favoriete band toen ik 13 jaar was, in 1979.
Dit is White Honey:











In die tijd droeg iedereen een 'Herman Brood and his Wild Romance'-shirt. Iedereen, behalve ik. Want ik had een White Honey-shirt. Die twee shirts waren afgezien van de bandnaam vrijwel hetzelfde, trouwens. Waarschijnlijk was er maar één bedrijf dat T-shirts bedrukte, en dat ene bedrijf had één soort letters en één model T-shirt. Wat een heerlijk overzichtelijke tijd was dat.

Maar vooral fijn aan die tijd was dat ik dertien was terwijl White Honey bestond. Juist tóén was er een sprankelende popcultuur in Groningen en de festivals vlogen je om de oren. White Honey was overal. En ik ook.

En juist dát beminde T-shirt was zoekgeraakt. Al vele jaren geleden. Ik heb niet veel bergruimte, zoals gezegd, en in zo'n geval is het snel duidelijk dat weg weg is. Ik had me erbij neergelegd. Life goes on immers, ook zonder White Honey-shirtje.
Tot eergisteren. Want wat bleek tijdens mijn laatste uitzoek-en-wegdoe-ronde? Weg was helemaal niet weg en 'life' hoefde niet 'on te go-en' zonder White Honey-shirt!
Toen ik een oud Black Uhuru-shirt uit de doos pakte en opnieuw wilde opvouwen, viel er iets onderuit: een klein zwart pakketje... hè? Wat? YEAH! Ik barstte natuurlijk spontaan in het zingen van 'Some kinda woman' uit.
Het T-shirt bleek nog perfect, zelfs de authentieke eindjaren-'70-geur zat er nog in. Die heb ik er toch maar even uitgewassen. En hier issie dan, helemaal fris en helemaal draagbaar anno 2011:

White Honey maakte veel indruk op mij, in 1979. De band is nog steeds een inspiratiebron. Of misschien niet eens zozeer de band of de muziek zélf, maar wel waar ze voor mij voor stonden. Het lijkt me moeilijk om een jeugdboek te schrijven waarin géén muzikanten voorkomen en géén popconcerten worden bezocht. Het hoort voor mij helemaal bij die leeftijd: uitgaan, muziek ontdekken, je eigen smaak vinden, de vrijheid proeven, kortom: steeds meer dingen doen die niets met je ouders te maken hebben en alles met jezelf.

Bonusverhaaltje:
En hoe leuk was het, toen ik afgelopen nieuwjaarsfeest in De Oosterpoort op de dansvloer Erwin Java tegenkwam, mijn vroegere White Honey-gitaarheld, die me vertelde dat hij mijn tekeningetje van hem* als 'foto' gebruikte op zijn Hyvespagina. Of dat wel mocht, van mij.
Hè, huh, wat?
JA! JA! JA!
Cool doen is er in zo'n geval nog steeds niet bij, ook al ben je inmiddels de twintig, de dertig, help, ook de veertig al gepasseerd. De dertienjarige laat zich niet zomaar uit jezelf verwijderen.

* Kijk voor het betreffende tekeningetje op mijn website bij 'Lijstjes' (onder 'favoriete kinderachtige verliefdheden').

Bonusfoto:

Erwin Java -White Honey. Rocking Berend Festival, 28 aug. 1979.
NB: De zéér oplettende kijker ziet dat Erwin hetzelfde T-shirt aan heeft als ik, maar dan wit, met zwarte letters. Je ziet delen van de W en de H tussen jas en sjaal.
NB2: En zie als bonus op de bonusfoto die prachtige camera!
.