Karaoke Ruziesimulator

Attentie, attentie! We staan NU op Noorderzon met de inmiddels roemruchte Karaoke Ruziesimulator, een project van kunstenares Katerine Hendricks waarvoor ik de teksten heb geschreven. Hieronder kun je in een artikel uit het Dagblad van het Noorden lezen wat het is, handig, hoef ik dat zelf niet te uit te leggen. De letters zijn wat klein zo, maar als je erop klikt krijg je het artikel groter.

Wat zo tof is, is niet alleen het idee en het hele project zelf, maar ook dat het werkt zoals we hadden gedacht en gehoopt. Iedereen kan het zo serieus nemen als hij of zij zelf wil. De een moet vooral lachen en heeft - alleen of samen - een bijzondere ervaring, de ander gaat er echt 'in', gooit alles eruit, en stapt daarna - zoals al in de aankondiging stond - geheel verkwikt weer het festivalterrein op.

Veel belangstelling reeds aan het begin van de avond

De verdere mogelijkheden van deze installatie zijn groot. We hebben nu zes ruzieopties, dat wil zeggen: filmpjes van verschillende partners, maar er is ook veel vraag naar andere conflictpartners, zoals buurman, werkgever, collega en politieambtenaar. Er kwam zelfs een verzoek tot virtueel ruzie maken met God. De karaoketeksten zijn gericht op volwassenen, maar tot onze verrassing blijkt dat ook veel kinderen staan te trappelen om gebruik van de simulator te maken. Dat kan nu nog niet, maar mijn handen jeuken om juist voor hen een programma te maken! Gooi alles er eens lekker uit naar je ouders, je irritante broertje of je juf, zonder dat iemand de boel onmiddellijk meent te moeten sussen!

Er is - niet tot onze grote verbazing - veel vraag naar een verkwikkende ruzie met "de puber".
.

White Honey-T-shirt!

Als er een nieuwe schrijfperiode aanbreekt, moet het huis opgeruimd en schoon zijn. Opgeruimd en schoon volgens mijn eigen normen, die zijn gelukkig niet erg extreem, maar het moet wel. Onlangs was het weer zo ver. De bovenverdieping moest eraan geloven. Daar is weinig kastruimte, dus kleding die ik niet draag, moet weg. Dit om te grote bultvormingen en instortende kledingrekken te voorkomen.

Ik heb een twijfelgevallenkledingstukkendoos. Daarin stop ik de kledingstukken die nog een kans krijgen, maar dan moet ik ze het komende jaar wel minstens één keer missen, anders gaan ze alsnog genadeloos weg.
In deze doos bewaar ik ook een paar kledingstukken uit nostalgische overwegingen.
Het meest gekoesterde kledingstuk in die categorie was altijd mijn White Honey-T-shirt. White Honey was mijn favoriete band toen ik 13 jaar was, in 1979.
Dit is White Honey:











In die tijd droeg iedereen een 'Herman Brood and his Wild Romance'-shirt. Iedereen, behalve ik. Want ik had een White Honey-shirt. Die twee shirts waren afgezien van de bandnaam vrijwel hetzelfde, trouwens. Waarschijnlijk was er maar één bedrijf dat T-shirts bedrukte, en dat ene bedrijf had één soort letters en één model T-shirt. Wat een heerlijk overzichtelijke tijd was dat.

Maar vooral fijn aan die tijd was dat ik dertien was terwijl White Honey bestond. Juist tóén was er een sprankelende popcultuur in Groningen en de festivals vlogen je om de oren. White Honey was overal. En ik ook.

En juist dát beminde T-shirt was zoekgeraakt. Al vele jaren geleden. Ik heb niet veel bergruimte, zoals gezegd, en in zo'n geval is het snel duidelijk dat weg weg is. Ik had me erbij neergelegd. Life goes on immers, ook zonder White Honey-shirtje.
Tot eergisteren. Want wat bleek tijdens mijn laatste uitzoek-en-wegdoe-ronde? Weg was helemaal niet weg en 'life' hoefde niet 'on te go-en' zonder White Honey-shirt!
Toen ik een oud Black Uhuru-shirt uit de doos pakte en opnieuw wilde opvouwen, viel er iets onderuit: een klein zwart pakketje... hè? Wat? YEAH! Ik barstte natuurlijk spontaan in het zingen van 'Some kinda woman' uit.
Het T-shirt bleek nog perfect, zelfs de authentieke eindjaren-'70-geur zat er nog in. Die heb ik er toch maar even uitgewassen. En hier issie dan, helemaal fris en helemaal draagbaar anno 2011:

White Honey maakte veel indruk op mij, in 1979. De band is nog steeds een inspiratiebron. Of misschien niet eens zozeer de band of de muziek zélf, maar wel waar ze voor mij voor stonden. Het lijkt me moeilijk om een jeugdboek te schrijven waarin géén muzikanten voorkomen en géén popconcerten worden bezocht. Het hoort voor mij helemaal bij die leeftijd: uitgaan, muziek ontdekken, je eigen smaak vinden, de vrijheid proeven, kortom: steeds meer dingen doen die niets met je ouders te maken hebben en alles met jezelf.

Bonusverhaaltje:
En hoe leuk was het, toen ik afgelopen nieuwjaarsfeest in De Oosterpoort op de dansvloer Erwin Java tegenkwam, mijn vroegere White Honey-gitaarheld, die me vertelde dat hij mijn tekeningetje van hem* als 'foto' gebruikte op zijn Hyvespagina. Of dat wel mocht, van mij.
Hè, huh, wat?
JA! JA! JA!
Cool doen is er in zo'n geval nog steeds niet bij, ook al ben je inmiddels de twintig, de dertig, help, ook de veertig al gepasseerd. De dertienjarige laat zich niet zomaar uit jezelf verwijderen.

* Kijk voor het betreffende tekeningetje op mijn website bij 'Lijstjes' (onder 'favoriete kinderachtige verliefdheden').

Bonusfoto:

Erwin Java -White Honey. Rocking Berend Festival, 28 aug. 1979.
NB: De zéér oplettende kijker ziet dat Erwin hetzelfde T-shirt aan heeft als ik, maar dan wit, met zwarte letters. Je ziet delen van de W en de H tussen jas en sjaal.
NB2: En zie als bonus op de bonusfoto die prachtige camera!
.

Gepresenteerd en wel!

Hier is het dan, mijn nieuwe boek 'Sokkenthee en chocola', gepresenteerd en wel. Het was de eerste keer dat ik eruit voorlas, en dat was natuurlijk spannend. Zal men - kinderen én volwassenen - geboeid blijven luisteren of ontstaat er een onrustig geschuifel?
HET GING GOED, zoals mag blijken uit de foto hier rechtsboven!

Heel veel chocola cadeau gekregen! Heerlijk, maar niet zo handig voor een verslaafde, die haar snoepneigingen eindelijk min of meer onder controle had. Volgende 8+-boek gaat 'onderbroekenkoek en wortelslaatjes' heten.

Ik zou graag willen zeggen dat het nog lang onrustig bleef in de Stoeldraaierstraat, maar dat was niet zo. Het duurde tot vijf uur en toen moest ik hup, alweer weg, naar de volgende activiteit.

.

Nieuwboeknieuwboeknieuwboek

Er is een nieuw boek! Mijn eerste zogezegde 'achtplusser'. We gaan het a.s. donderdag (20 januari 2011) presenteren, in de Groningse Kinderboekwinkel (Stoeldraaierstraat 48). Kom effe kijken, om 16.00 uur, als je zin hebt!

Zo ziet het eruit, prachtig geïllustreerd als het is door Heleen Brulot. Leuk dat we de boreling presenteren op de plek waar ik Heleen heb 'gevonden', in de Groningse Kinderboekwinkel dus. Afgelopen voorjaar vroeg ik daar om raad. Ik had een goede - en uiteraard bij mij passende - illustrator nodig, en ben toen met een medewerkster door de kasten gaan snuffelen. En dit is het resultaat.

Raar toch, zo'n boek de wereld in brengen. Ik voel me altijd meer 'schrijver' dan 'theaterpersoon', behalve op dit soort momenten. Dan mis ik het theater. Wat ik zo mooi vind aan theater, is dat het volledig hier en nu is. Het 'doen' en de 'ontvangst' vinden tegelijkertijd plaats. Je speelt, er is interactie, je krijgt onmiddellijk wel of geen respons en KLAAR. Loslaten en verder. En je hebt na afloop niets in handen. Als je de voorstelling niet speelt, bestaat hij niet. Die 'afgebakende tijdelijkheid' heeft een grote charme, vind ik.

Als ik een boek schrijf, ziet het publiek het resultaat pas na lange tijd. En als ik na de presentatie naar huis ga, bestaat dat ding nog steeds. Iedereen kan het zomaar kopen, en zelfs lezen, zonder dat ik erbij ben! Ik wil erbij zijn!

Ik ben alweer een hele tijd ondergedompeld in een volgend boek. En nu moet ik me ineens weer verdiepen in iets van een hele tijd geleden! Hoe leuk ook, het is bevreemdend, zoals elke schrijver weet. Radio, boekpresentatie, interviews en weet ik veel wat er allemaal nog komt, hartstikke leuk natuurlijk, ben er ontzettend blij mee, maar het voelt zo.... zo láát. Kan dat niet gewoon metéén, wanneer ik nog aan het schrijven ben?

Hoe dan ook: de nieuweling is geboren, hij verkeert volgens mij in stralende gezondheid, de moeder maakt het naar omstandigheden ook redelijk en de kraamvisite is a.s. donderdag. Wees van harte welkom!

.

P.S. Heel raar, ik had de afgelopen dagen twee radio-interviews, en ineens wilde ik bij de andere microfoon zitten. Radiopresentator wil ik worden. Is het een bevlieging? Het lijkt me echt geweldig leuk!

.