Cary en George: de ontdekking

Als je je verdrietig voelt en rot, moet je niet in een hoekje gaan zitten zielig zijn, zoals ik vroeger dacht, nee, je kunt beter leuke dingen doen. Je voelt je dan evengoed nog verdrietig en rot, maar je doet tenminste leuke dingen. Bijvoorbeeld:
- zonnebrillen kopen
- dansen op een gaaf dansfeest
- naar de film
- afspreken met vrienden
Bij voorkeur meerdere opties tegelijkertijd.
Zo belandde ik gisteren, zondag dus, om 12.10 uur - bijna direct na een dansfeest zaterdag - met twee vriendinnen in de bioscoop, bij de film North by Northwest, van Alfred Hitchcock. Wat een mooie, grappige film is dat toch! En het viel me meteen weer eens op hoe het met het huwelijk tussen spanning en humor is gesteld: het werkt niet. Je zit bij deze film nooit op het puntje van de stoel, ook al zou dat gezien het script heel goed gekund hebben.
We vermoedden dat dat voor een groot deel door hoofdrolspeler Cary Grant veroorzaakt wordt.
Ook zitten er veel onbedoeld (?) grappige dingen in de film. Het leukst vind ik de bushalte. Cary reist met de bus naar een afgelegen locatie - waar even later de beroemde sproeivliegtuigscène zal plaatsvinden - en stapt uit op een kale vlakte. Enkel dorre akkers, zo ver als het oog reikt, in alle richtingen (prachtige beelden!). Bij de bushalte wacht hij op de afspraak die hij meent te hebben. Niks aan de hand, zou je denken. Maar... wat doet die bushalte daar in vredesnaam, in de middle of absolutely nowhere? Weet de buschauffeur anders soms niet waar hij moet stoppen?

Na afloop, tijdens de koffie, deed ik een spectaculaire ontdekking. Kijk eerst maar eens naar de volgende foto, genomen van de wand van bioscoopcafé Images:

Ik zal maar verklappen waar het om gaat, want de foto is helaas niet al te duidelijk:
George Clooney is een volle reïncarnatie van Cary Grant! Niemand zal het meer kunnen of willen ontkennen, na het zien van de volgende inzooms van het vorige plaatje:

Misschien denk je dat het niet kan, omdat de twee (ook) tegelijkertijd hebben geleefd. Maar niemand kent de mysterieuze wegen van de ziel. Misschien gaat hij wel bij leven al in kleine stukjes over naar de ander. Het staat hoe dan ook vast dat er sprake is van dezelfde persoon. Ze lijken niet alleen fysiek idioot veel op elkaar - gezicht, postuur, houding -, maar vooral ook hebben ze exact dezelfde uitstraling van stoere manlijkheid en lichtvoetige charme, met net genoeg onhandigheid om niet gelikt en glad te zijn, maar juist nog onweerstaanbaarder.

Je snapt: na deze ontdekking was ik behoorlijk opgefleurd. We dronken nog een kop koffie en gingen naar de volgende film.

.

Naschrift: ha, ik zie ineens dat hun initialen dezelfde letters bevatten, maar dan in omgekeerde volgorde. Als er nú nog iemand twijfelt...

.