Het blikjesbesluit

O, nee hè, daar komt ze weer. Daar zit ze weer. Daar kijkt ze weer. Daar miauwt ze weer. Daar volgt ze me weer.

Zoals elke schrijver weet, is de grootste stoorzender tijdens het schrijven een klein kind of een kat. Ik heb geen kind, wel een kat. Mijn poes is een gemakkelijk, lief, gezellig, zelfstandig en niet-neurotisch beest. Behalve als het om 'blikje' gaat.
Toen ik haar kreeg, zo'n acht jaar geleden, besloot ik streng te zijn: ze krijgt blikje om 17.00 uur. Punt.
Dat 'punt' schoof al snel naar voren, tot aan 13.30 uur, want ik ben natuurlijk een watje. Maar daar lag de grens! 13.30 uur! Verder ga ik niet. Waar moet het anders eindigen?
Jarenlang hield ik dit vol, ik smokkelde hooguit een kwartier. En ik was trots op mezelf. Ik, een heuse voet-bij-stuk-houder!
Maar o, dat gezeur.
Mijn beste, meest heldere schrijftijd is van ca. 10.00 uur tot 14.00 uur, soms tot 15.00 uur. Daarbinnen valt hoe dan ook altijd het gewraakte tijdstip 13.30.
Om 12.30 uur begint het zeuren. Soms. Meestal eerder.
Maar je moet natuurlijk voet bij stuk houden, anders dan... anders dan... dan loopt alles in het honderd. Toch? Dan verschuift het tijdstip steeds verder naar voren en dan...
Eh, tja, wat dan, eigenlijk?
Vanmiddag besloot ik zomaar ineens dat het genoeg was.
Waar kwam dat vandaan? Geen idee. Ik geloof niet zo in het nemen van besluiten. Besluiten nemen jóú, als je er klaar voor bent.
Ik was klaar.
Het besluit dat mij nam was:

Vanaf nu krijgt Poes blikje wanneer ze wil.

Zie haar op een voorheen ongeoorloofd tijdstip - 12.40 uur! - lekker eten:

Wat een bevrijding! Kilo's verbeten vasthoudendheid en verkramping vallen van me af. Ik voel me verderlicht, en als ik deze blog niet aan het schrijven was, danste ik nu door het huis.
Sinds het blikjesbesluit lig ik aldoor in een deuk, om mezelf en die absurde neiging om 'de dingen' in de hand te willen houden. Waarom moeten ze in een hand gehouden? En waarom in die van mij? Mijn kat heeft al lang aangetoond prima voor zichzelf te zorgen, ze bepaalt altijd zelf hoeveel brokjes ze eet en is nooit te dik. Waar bemoei ik me mee?

Ik weet: het blikjestijdstip zal vanaf nu gaan verschuiven naar het moment dat ik opsta.
Nou èn, dat het blikjestijdstip vanaf nu gaat verschuiven naar het moment dat ik opsta?
Waar heb ik me in vredesnaam al die jaren zo druk om gemaakt? Me laten stressen en afleiden en irriteren tot aan het bevrijdende 13.30 uur?
Nu is er altijd bevrijdheid. Ik verheug me op al die heerlijke, productieve schrijfuren, zónder poezengezeur.
.