In between books

Ik ben in between books. IBB is een schimmige periode, waarin je een boek af hebt, maar er nog niet los van bent, zodat je niet aan het volgende kunt beginnen, hoe het ook staat te trappelen. Je moet jezelf eerst leegmaken en opnieuw opladen.
IBB is ook de tijd waarnaartoe alle klusjes worden doorgeschoven die niets met schrijven te maken hebben: 'Dat doe ik straks wel, eerst dit boek af.' Ik weet nu alleen niet meer wat die klusjes waren, en als ik het onverhoopt wel weet, heb ik weinig zin in ze.
Ondertussen heb ik al wel een groot deel van mijn huis opgeruimd en geboend, is een deel van de vloer wegens houtworm vervangen, met alle gevolgen van dien (o.a. kasten uitruimen en opnieuw - beter en leger - inrichten), mijmer ik over een prentenboek en ben ik aan het lezen geslagen.
Ik doe dus best veel.
Maar het voelt als niet-genoeg. Het voelt alsof ik aan het lummelen ben.
Want er kan altijd meer.
Zoals de administratie doen en de post verwerken.
Ik heb een fantastisch functionerend administratiesysteem: alles wat binnenkomt gooi ik op een grote bult. Pas als de stapel omvalt, ga ik de boel sorteren, weggooien en in mappen stoppen. En hup, weg stapel. Ik hoef me zo hooguit twee á drie keer per jaar in de saaie post te verdiepen.

Het enige probleem met dit systeem is dat het moment waarop de bult valt niet altijd het moment is waarop ik zin heb om de boel uit te zoeken. Waterschapsbelasting, energierekeningen, verzekeringspapieren: het is niet de boeiendste materie.

Bij het zien van de foto denk je misschien dat de stapel nog niet is gevallen, maar dat is hij wel degelijk. Ik heb hem alleen weer even rechtop gezet. Zogenaamd voor de foto. Maar eigenlijk omdat ik er dan nog onderuit kan.

Zal ik dan maar?
Of toch maar verder lezen in 'Gebroken soep' van Jenny Valentine?
.

Schrijflamlendigheid

Als je liefdesverdriet hebt, zijn bankjes met gelukkige, zoenende stelletjes erop niet te verdragen, dat weet iedereen. Minder bekend is het fenomeen dat je moeilijk goede boeken kunt lezen, als je last hebt van schrijflamlendigheid. Tenminste, dat geldt voor míj.
Schrijflamlendigheid is helemaal geen drama, ook al heeft het lang geduurd voor ik dat inzag. Het is een periodiek verschijnsel, dat gewoon wil zeggen dat 'het' even op is.
Even, niet voor altijd.
Je moet opnieuw opladen. Het is frustrerend, want ik WIL zo graag, maar het gaat niet.
Lekker bijlezen dan maar, zou je denken. Dat doen vast veel schrijvers. Maar mij lukt het niet. Juist nu niet! Goede boeken maken me alleen maar schrijflamlendiger, want ze lijken te zeggen: sliep-uut! dit ga jij dus nooit meer doen. (N.B. Dat 'uut' in 'sliepuut' wijst waarschijnlijk op mijn Drentse jeugd, maar 'sliepuit' klinkt me echt te raar in de oren.)

Gelukkig zijn sommige boeken daarboven verheven. Sommige boeken vind ik zo goed, dat ik ze altijd kan lezen. Ik denk dat dat komt omdat ik dat niveau van mezelf niet hoef te halen. Dat is heel rustgevend.
Hier een voorbeeld van zo'n boek:

Uit: Kikker en Pad, van Arnold Lobel.

Zeer aan te raden bij schrijflamlendigheid en andere neerslachtige gevoelens. Gelukkig nog altijd verkrijgbaar, onlangs weer opnieuw uitgegeven!
Roald Dahl is ook zo'n schrijver die ik altijd kan hebben. Zijn kinderboeken bedoel ik, alhoewel ik zijn verhalen voor volwassenen eigenlijk nog beter vind.

Ik zie trouwens ineens dat ik - onbewust - niet de meest vrolijke bladzijden uit Kikker en Pad heb uitgezocht! Hm. Misschien heeft het ermee te maken dat er gauw weer een boek van mij de wereld in zal gaan. Zoals Pad zich hierboven voelt, dat gevoel vreest misschien wel elke schrijver, op zijn minst een béétje.

Hé! Dankzij deze blog is mijn schrijflamlendigheid even wat afgenomen, merk ik.
Ziezo.
Nu nog alle bankjes weg.
.

Kinderboekenbal 2010

Een merkwaardig fenomeen waarover ik me al tijden verbaas: schrijvers dansen niet. Waarom toch niet? Het verschijnsel werd gisteren, op het Kinderboekenbal, weer eens volop aangetoond. Zelfs kinderboekenschrijvers dansen niet, terwijl ze in veel opzichten wat losser en vlotter zijn - gemiddeld genomen - dan grotemensenboekenschrijvers. Voor de stelling omtrent 'losser en vlotter' heb ik overigens geen harde bewijzen, het is maar een 'gevoel', als ik zo om me heen kijk, in de boekenwereld.
Het is zelfs nog gekker: grotemensenboekenschrijvers dansen vaker dan kinderboekenschrijvers. Dat weet ik, want ik heb er ooit een paar gezien, met eigen ogen, op het grotemensenboekenbal. Of zou het zijn dat ze vaker dronken worden dan kinderboekenschrijvers? Op het Kinderboekenbal is niemand dronken. En wie waagt zich nuchter op de dansvloer? Ik dus. En collega/vriendin Loes Hazelaar. En af en toe nog een paar mensen. Mannen! Geen schrijvers natuurlijk, maar partners van schrijvers. Er waren zelfs meer mannen op de dansvloer dan vrouwen, wie beleeft dàt ooit? Op een gegeven moment wel drie, tegen slechts één à twee vrouwen.
Dit moment was trouwens meteen het hoogtepunt, qua bezettingsgraad van de dansvloer.

De vraag is nu: waarom blijven ze het feestje toch zo hardnekkig een 'bal' noemen? Op een bal danst men. Het zou dus beter Kinderboekenpraatfeest kunnen heten.

Het zaalprogramma was gelukkig leuk, dit jaar, met o.m. een gaaf optreden van Mirjam Oldenhave. Over vorig jaar - dit was mijn eerste keer - hoorde ik in de wandelgangen uiterst slechte commentaren gefluisterd worden.

Loes en ik in de zaal, voor het programma begon:

En nog maar een keer Loes en ik:

En na afloop met 'oud'-schrijfgenootje Niki Smit op de foto, altijd leuk, vlak voordat ze naar de tram sprintte:

Het blikjesbesluit

O, nee hè, daar komt ze weer. Daar zit ze weer. Daar kijkt ze weer. Daar miauwt ze weer. Daar volgt ze me weer.

Zoals elke schrijver weet, is de grootste stoorzender tijdens het schrijven een klein kind of een kat. Ik heb geen kind, wel een kat. Mijn poes is een gemakkelijk, lief, gezellig, zelfstandig en niet-neurotisch beest. Behalve als het om 'blikje' gaat.
Toen ik haar kreeg, zo'n acht jaar geleden, besloot ik streng te zijn: ze krijgt blikje om 17.00 uur. Punt.
Dat 'punt' schoof al snel naar voren, tot aan 13.30 uur, want ik ben natuurlijk een watje. Maar daar lag de grens! 13.30 uur! Verder ga ik niet. Waar moet het anders eindigen?
Jarenlang hield ik dit vol, ik smokkelde hooguit een kwartier. En ik was trots op mezelf. Ik, een heuse voet-bij-stuk-houder!
Maar o, dat gezeur.
Mijn beste, meest heldere schrijftijd is van ca. 10.00 uur tot 14.00 uur, soms tot 15.00 uur. Daarbinnen valt hoe dan ook altijd het gewraakte tijdstip 13.30.
Om 12.30 uur begint het zeuren. Soms. Meestal eerder.
Maar je moet natuurlijk voet bij stuk houden, anders dan... anders dan... dan loopt alles in het honderd. Toch? Dan verschuift het tijdstip steeds verder naar voren en dan...
Eh, tja, wat dan, eigenlijk?
Vanmiddag besloot ik zomaar ineens dat het genoeg was.
Waar kwam dat vandaan? Geen idee. Ik geloof niet zo in het nemen van besluiten. Besluiten nemen jóú, als je er klaar voor bent.
Ik was klaar.
Het besluit dat mij nam was:

Vanaf nu krijgt Poes blikje wanneer ze wil.

Zie haar op een voorheen ongeoorloofd tijdstip - 12.40 uur! - lekker eten:

Wat een bevrijding! Kilo's verbeten vasthoudendheid en verkramping vallen van me af. Ik voel me verderlicht, en als ik deze blog niet aan het schrijven was, danste ik nu door het huis.
Sinds het blikjesbesluit lig ik aldoor in een deuk, om mezelf en die absurde neiging om 'de dingen' in de hand te willen houden. Waarom moeten ze in een hand gehouden? En waarom in die van mij? Mijn kat heeft al lang aangetoond prima voor zichzelf te zorgen, ze bepaalt altijd zelf hoeveel brokjes ze eet en is nooit te dik. Waar bemoei ik me mee?

Ik weet: het blikjestijdstip zal vanaf nu gaan verschuiven naar het moment dat ik opsta.
Nou èn, dat het blikjestijdstip vanaf nu gaat verschuiven naar het moment dat ik opsta?
Waar heb ik me in vredesnaam al die jaren zo druk om gemaakt? Me laten stressen en afleiden en irriteren tot aan het bevrijdende 13.30 uur?
Nu is er altijd bevrijdheid. Ik verheug me op al die heerlijke, productieve schrijfuren, zónder poezengezeur.
.

Cary en George: de ontdekking

Als je je verdrietig voelt en rot, moet je niet in een hoekje gaan zitten zielig zijn, zoals ik vroeger dacht, nee, je kunt beter leuke dingen doen. Je voelt je dan evengoed nog verdrietig en rot, maar je doet tenminste leuke dingen. Bijvoorbeeld:
- zonnebrillen kopen
- dansen op een gaaf dansfeest
- naar de film
- afspreken met vrienden
Bij voorkeur meerdere opties tegelijkertijd.
Zo belandde ik gisteren, zondag dus, om 12.10 uur - bijna direct na een dansfeest zaterdag - met twee vriendinnen in de bioscoop, bij de film North by Northwest, van Alfred Hitchcock. Wat een mooie, grappige film is dat toch! En het viel me meteen weer eens op hoe het met het huwelijk tussen spanning en humor is gesteld: het werkt niet. Je zit bij deze film nooit op het puntje van de stoel, ook al zou dat gezien het script heel goed gekund hebben.
We vermoedden dat dat voor een groot deel door hoofdrolspeler Cary Grant veroorzaakt wordt.
Ook zitten er veel onbedoeld (?) grappige dingen in de film. Het leukst vind ik de bushalte. Cary reist met de bus naar een afgelegen locatie - waar even later de beroemde sproeivliegtuigscène zal plaatsvinden - en stapt uit op een kale vlakte. Enkel dorre akkers, zo ver als het oog reikt, in alle richtingen (prachtige beelden!). Bij de bushalte wacht hij op de afspraak die hij meent te hebben. Niks aan de hand, zou je denken. Maar... wat doet die bushalte daar in vredesnaam, in de middle of absolutely nowhere? Weet de buschauffeur anders soms niet waar hij moet stoppen?

Na afloop, tijdens de koffie, deed ik een spectaculaire ontdekking. Kijk eerst maar eens naar de volgende foto, genomen van de wand van bioscoopcafé Images:

Ik zal maar verklappen waar het om gaat, want de foto is helaas niet al te duidelijk:
George Clooney is een volle reïncarnatie van Cary Grant! Niemand zal het meer kunnen of willen ontkennen, na het zien van de volgende inzooms van het vorige plaatje:

Misschien denk je dat het niet kan, omdat de twee (ook) tegelijkertijd hebben geleefd. Maar niemand kent de mysterieuze wegen van de ziel. Misschien gaat hij wel bij leven al in kleine stukjes over naar de ander. Het staat hoe dan ook vast dat er sprake is van dezelfde persoon. Ze lijken niet alleen fysiek idioot veel op elkaar - gezicht, postuur, houding -, maar vooral ook hebben ze exact dezelfde uitstraling van stoere manlijkheid en lichtvoetige charme, met net genoeg onhandigheid om niet gelikt en glad te zijn, maar juist nog onweerstaanbaarder.

Je snapt: na deze ontdekking was ik behoorlijk opgefleurd. We dronken nog een kop koffie en gingen naar de volgende film.

.

Naschrift: ha, ik zie ineens dat hun initialen dezelfde letters bevatten, maar dan in omgekeerde volgorde. Als er nú nog iemand twijfelt...

.

Uitmarkt diepteinterview

Met Klaas Lintermans op de Uitmarkt in Amsterdam, gisteren, in de Kinderboekensalon, tijdens een diepteinterview over Kiek.

Niemand kent mijn boek beter dan ik, natuurlijk. Toch? Eh... ik wist niet eens op alle vragen een antwoord. Heel gek. Je zou van minder de trillebibbers krijgen.
Toch kijk ik op deze foto nog tamelijk relaxed. Het was ook heel leuk, hoor.
Met dank aan medekinderboekenschrijver Ellen Stoop - die na mij aan de mooie beurt was voor voorlezen en een interview - voor het nemen van de foto's.
Ik zag ook nog Jaap Robben en Benjamin Leroy, die spannend vertelden over hun boek 'De zuurtjes.' Nog niet gelezen, maar dat ga ik zeker doen. Prachtige illustraties!

Naschrift: het duurde even voordat ik begreep dat het niet zo gek is, dat ik niet alle kennis over 'Kiek' paraat had. Ik zat ondergedompeld in de laatste fase van een nieuw boek. Al het andere wordt in zo'n geval tijdelijk wazig.
.

Gekke liedjes

.... maar hij gelooft niet in háár!

Liedjes waren mijn eerste liefde, op schrijfgebied. Ik heb lang gedacht dat mijn enthousiasme voor liedjes op 26-jarige leeftijd uit de lucht kwam vallen, toen ik ineens een musicalfilmpje maakte, maar dat was niet zo. Ik hield me daarvoor ook altijd al met liedjes bezig. Ik luisterde en verbaasde me. Vooral de relatie tussen de 'ik' en de 'jij' vond - en vind - ik vaak fascinerend.

We zijn geneigd om met de 'ik' mee te leven, vooral als er liefdesleed wordt bezongen. Maar... is die 'ik' wel zo aardig als hij/zij zich presenteert? Heeft hij wel gelijk, met zijn klachten?

Een vroeg voorbeeld, dat ik me nog altijd herinner, was het liedje 'Zeg maar niets meer' van André Hazes. Ik was een puber, toen dat liedje een hit was. Het gaat zo:

"Dit is de laatste keer
Ik weet: jij kijkt nu op me neer (nee, dat is natuurlijk niet aardig van 'jij'. En we geloven op dit punt nog in de goedheid van 'ik')
Maar straks als het beter gaat
Hoop ik dat je voor me staat
Maar dan zie ik jou niet meer staan
En zeg dat je beter kunt gaan
Jij zei: ik blijf je trouw
(En nu komt-ie:)
Ik heb nooit geloofd in jou!"

Nou zeg! Ik kan me wel voorstellen dat ze is weggegaan! Hij heeft nooit in haar geloofd! Hoe zou dat zijn, een relatie met zo'n vreselijk niet-steundend, wantrouwig persoon? Ik zou ook mijn biezen pakken.
En met terugwerkende kracht vind ik in het hele liedje de 'ik' niet meer zo aardig. Lees het nog maar eens terug, met deze informatie in je hoofd. Erg bedenkelijk, allemaal...

Nog zoiets:

Vanmorgen werd ik wakker met een liedje in mijn hoofd. Dat heb ik wel vaker. Dit keer was het 'Kiss and say goodbye', van The Manhattans. De twee hoofdpersonen uit het liedje, de ik en de jij, hebben al een tijdje een overspelige affaire, maar nu is het tijd om afscheid te nemen, vindt de man, die de vrouw daarover toezingt. Hoe pijnlijk het ook is, maar ja, ze hebben beiden nu eenmaal 'banden' en 'verplichtingen':
I've got ties and so do you
I guess this is the thing to do.
Wat goed van hem, denk je dan. Oké, hij is overspelig geweest, dat kan gebeuren, maar nu gaat hij weer het rechte pad op.
Maar... waarom gunt hij dat rechte pad dan niet aan zijn (ex-)minnares?
Want meteen hierna blijkt dat hij voor háár hoopt - hij zegt het bij wijze van troost - dat ze een andere man zal tegenkomen: Maybe you'll meet another guy.
Niet treuren, je komt vast wel weer iemand tegen!
Huh?
Maar zij had toch óók een vaste relatie met een ander? Wil hij nu dat ze wéér overspelig wordt? Met wéér iemand anders? Waarom, in 's hemelsnaam?
Hierover blijf ik lang piekeren. Misschien heeft ze meer seks nodig dan haar man haar kan geven. Misschien is ze verslaafd aan de spanning van het vreemdgaan. Of misschien heeft de tekstschrijver even niet opgelet, in zijn blijdschap om het vinden van nóg een fijn rijmwoord: ha, ik heb het! Guy! (hij had er veel nodig, op 'ai', voor dit lied.)

Vreemde relaties. In gekke liedjes. Een mooie bron van verwondering.
.

Eerst soppen, dan schrijven

Wanneer ik de onverbiddelijke aandrang voel om te gaan opruimen en schoonmaken voordat ik denk te kunnen gaan schrijven, is het zeker: er komt een lange, intense schrijfperiode aan. Mijn hersens zijn zich aan het klaarstomen en daarvoor moet de ruimte om me heen eerst aangepakt.

Vandaag gebeurde het. Het zat er al een tijdje aan te komen, maar ik moest eerst nog voorstellingen spelen, les geven en allerhande klussen, groot en klein, afmaken. Maar nu was het zover: Ik Sloeg Aan Het Soppen!

Mijn kamer is er klaar voor, mijn hersens zijn er klaar voor, alles is er klaar voor... daar ga ik dan! Hiernaast zie je de Gesopte Ruimte. Ik heb grote zin om erin te duiken! In mijn boek-in-wording, bedoel ik. Spannend is het, altijd weer. Gaat het lukken zoals ik het wil? Het ís er allemaal al, maar komt het eruit?

..

Sinterklaas

Helemaal het verkeerde seizoen voor dit bericht, maar dat maakt niet uit!


Erg gelachen gisteren, op de Koninginnedag-rommelmarkt in Zuidhorn. We vonden een boek met prenten uit oude kinderboeken. Ik kon het natuurlijk niet laten liggen voor die ene euro, want het staat boordevol met grappige tekeningen. Deze hieronder gaf ons de slappe lach, vooral natuurlijk omdat hij bloedserieus bedoeld is:Sinterklaas en zijn kornuit Zwarte Piet als heuse kinderontvoerders, die zich niet laten vermurwen door smekende handjes en betraande oogjes!
Dat krijg je d'rvan, als je stout bent.

Leuk om aan de hand van dit soort prenten te zien hoe de ideeën over opvoeding en wat 'pedagogisch verantwoord' is, veranderen.

.

Bijzondere foto(collage)

Gisteren kreeg ik de mooie 'inspiring new books'-brochure toegestuurd van het Nederlands Literair Productie- en Vertalingenfonds. Deze brochure is onderdeel van een campagne om tien geselecteerde Nederlandse en Vlaamde jeugdboeken extra onder de aandacht te brengen bij buitenlandse uitgevers, o.a. op de boekenbeurs van Bologna komende week.
Wij, de auteurs, moesten daarin iets schrijven over wat ons had geïnspireeerd tot het boek. Deze inspiratiebron werd vervolgens gevat in een foto.

Mijn belangrijkste inspiratiebronnen voor Kiek zijn meisjes van veertien. En de meisjes van veertien die ik het beste ken, zijn ikzelf en mijn vriendinnen van toen, met al onze dromen, ondernemingsdrift, geheimen en onversneden emoties. Zo ontstond deze bijzondere collagefoto, gemaakt door Andy Huysmans: links zie je mij en mijn vriendinnen als veertienjarigen, rechts sta ik dertig jaar later, nu dus, met twee pubermeisjes van nu.

http://www.andyhuysmans.be/

.

Mooie dag

Gisteren in Rotterdam geweest met mijn 'oude' schrijfgroep. Altijd ontzettend leuk, vrolijk, inspirerend en hartverwarmend, die bijeenkomsten. En nuttig, want ik kreeg goede feedback op een verhaal dat ik net heb geschreven.
We kwamen erachter dat we elkaar dit jaar tien jaar kennen! Help, tien jaar al! In september 2000 begonnen we met ons klasje 'Kinderboeken schrijven', bij Scriptplus. Hoeveel papier zouden we de wereld ondertussen hebben gekost, dat wil zeggen: al onze boeken, met al hun oplagen, tesamen? Ahum. Maar het is het waard! Vind ik!
Er ontstonden nieuwe plannen, voor nóg meer boeken. Ook iets van ons samen.
Hm, misschien moeten we bij voorbaat maar vast een paar bomen planten, want het wordt vast heel goed.

Hier zie je 'ons': Ben Slingenberg, Mariken Jongman, Niki Smit, Jacobina Kunnen en Maaike Fluitsma.
Heerlijke dag. Ik wieg nog wat na op de golfjes.

.

Bijzonder interview!

De jongste interviewer! Isa is 7 jaar en heeft mij onlangs aan een diepgaand vraaggesprek onderworpen, met als doel: spreekbeurt. Knap! Ze wil zelf ook schrijver worden en dat gaat haar beslist lukken, volgens mij!

Met Pim Wiersinga en Carolina Trujillo op de Dag van het Debuut (januari 2010), georganiseerd door Scriptplus. Er was prosecco, dus dat werd allerlaatste trein naar huis, met natuurlijk een dikke vertraging, waarna de fietsenstalling dicht was en ik nog een half uur moest lopen, door de sneeuw. Om 3.30 uur thuis. Het was een grappige dag!

.